Peter Wieringa

Peter Wieringa (55) heeft in zijn leven van alles en nog wat gedaan. Hij was taxi-chauffeur, magazijnmeester in het Diaconessenhuis, werkte in een meubelfabriek en uiteindelijk twintig jaar lang als grafisch technicus in een drukkerij. Totdat de drukker, waar hij twaalf jaar werkte, failliet ging.  ‘Vreselijk was dat’, vertelt Peter. 'Je voelt je op zo’n moment afgeschreven; zo’n werkgever voelt na al die jaren als thuis.'

‘Doordat ik thuis zat, kon ik even op adem komen van het plotselinge ontslag, maar op een gegeven moment wilde ik gewoon weer graag aan het werk, mijn eigen kostje verdienen, het normale leven weer oppakken. De stress is groot als je  geen inkomen hebt; je kunt gewoon zo verrekte weinig. Bovendien: je stompt af. Werken is goed voor je geest. Je hebt contact met anderen, leert nieuwe dingen, ontwikkelt jezelf.’

‘Het liefst wilde ik weer in de drukkerijwereld aan de slag, maar die branche lag volledig op z’n gat. Ik solliciteerde, had ook wel wat gesprekken, maar ik werd nergens aangenomen. Veel bedrijven zitten niet te wachten op een 50-plusser. We zijn mondig, goed algemeen ontwikkeld en er is vaak een generatiekloof. Toen besefte ik: dit gaat lastig worden.’

Om toch niet werkloos toe te kijken, meldde Peter zich als vrijwilliger in het hospice in Leeuwarden, een plek waar ongeneeslijk zieke mensen de laatste tijd van hun leven doorbrengen. Daar werkte hij vijf jaar als stervensbegeleider. ’Ik vond het mijn burgerplicht om zoiets te doen’, vertelt Peter. ‘Anderen helpen in de meest moeilijke tijd van hun leven. Zo lang ik geen werk had, was dit wat ik moest doen.’

Peter nam uiteindelijk deel aan "Direct naar werk", een traject van de gemeente Leeuwarden, waar hij onder andere sollicitatietraining kreeg. Via dit traject kwam hij in contact met Werkwilligers, een initiatief van De Zandloper en Templer, die werkzoekenden en werkgevers bij elkaar brengt. Peter: ‘Ik riep voor de gein dat ik ook prima in een koekjesfabriek zou kunnen werken. Nou, daar sloegen ze gelijk op aan. Of ik echt wel in een bakkerij wilde werken? Tuurlijk! Ik wilde alles wel doen. Die koekjes werden uiteindelijk vlaaien, want eind januari kon ik als productiemedewerker starten in de Royal Smilde Bakery in Bolsward. Het ging allemaal razendsnel. Een gesprek, het klikte en twee weken later kon ik beginnen. Het gevoel dat je welkom bent… dat is lekker.'

'Ik vind het heerlijk om weer aan het werk te zijn. De eerste drie weken in de bakkerij waren pittig; het is lichamelijk vrij zwaar - ik viel in één maand tijd acht kilo af. Maar ik laat me niet kisten, ook niet als ik om half drie ’s nachts m’n bed uit moet omdat mijn dienst om half vijf begint. Ik verdien mijn eigen inkomen weer én ik train mijn geest. Want de processen in zijn bakkerij zijn complex; alles moet met elkaar samenwerken, alle radars moeten precies in elkaar vallen. Ja, we weten allemaal wat deeg is, maar hoe dat uiteindelijk verwerkt wordt, is een heel proces. Ik vind het mooi om dat te leren. Je moet je kop erbij houden, anders fikt de boel aan.’

‘Ik voel me welkom bij Smilde, de sfeer is goed. Met z’n allen de schouders eronder. Als het moet, pakt ook de directeur de bezem op. Zo’n sfeer. Je werkt met en voor elkaar. Voorlopig zit ik hier goed. Ik heb weer werk, ik draai weer mee. Het gewone leven is weer opgepakt. Zo zie je maar: er zijn wel degelijk bedrijven die het lef hebben om 50-plussers aan te nemen, om ons een kans te geven. Ik zou ieder bedrijf willen vragen om hetzelfde te doen.’

'Hoe de toekomst eruit gaat zien? Ik weet het niet. Ik heb een flexcontract en ik kan waarschijnlijk doorgroeien tot procesoperator. Maar niets is tegenwoordig zeker. Werken in het hospice heeft me nuchter en wakker gemaakt; ik zie wel hoe het komt.'